Εμμονικά

Ένας ψίθυροςανάσα που χάνεται,

σχήματα θολά ανάμεσα σε φως και σκοτάδι.

Οι μέρες λιγοστεύουνόχι αρχή, όχι τέλος.

Ένα βήμα, κι έπειτα άλλο ένα,

πάντα προς την ίδια κατεύθυνση,

χωρίς όνομα, χωρίς χάρτη.

Μια γραμμή διαγράφεται,χάνεται,

ξαναζωγραφίζεται,

σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Όμως είναι εκεί.

Ακούγεται.

Υπάρχει.

Στιγμές που επιστρέφουν χωρίς να καλέσεις,

σαν κύματα που βρίσκουν την ακτή.

Δεν ζητούν τίποτα,

δεν εξηγούν τίποτα.

Μόνο υπάρχουν,

επαναλαμβάνονται.

Η εικόνα θρυμματίζεται,

ξανά και ξανά.

Σπαράγματα μνήμης,κατοικούν στο κενό.

Κοιτάζω τα χέρια μου:τίποτα να κρατήσω.

Ο χρόνος απλώνεται,

ωκεανός χωρίς σύνορα

.Κι εγώπλέω στη μέση του,

χωρίς να θυμάμαι πώς έφτασα,

χωρίς να ξέρω αν θα φύγω.